‘Je wilt mee blijven doen, mee blijven tellen, begeerlijk blijven’ aldus Astrid Joosten in het tv-programma Sophie in de Kreukels, waarin Sophie Hillebrand het fenomeen plastische ingrepen onderzoekt. Ze ontdekt dat een groeiend aantal –steeds jongere- vrouwen hun gezicht laat bijwerken om er vooral maar strak, jong (en sexy) uit te (blijven) zien én dat er tegelijkertijd een enorm taboe op rust om daar openlijk voor uit te komen.
Met stijgende verbazing en toenemend onbehagen zit ik voor de televisie. Ondanks het feit dat vrouwen steeds beter zijn opgeleid en steeds meer meedoen op alle gebieden van het maatschappelijk leven, moeten wij onze waarde nog steeds halen uit ons uiterlijk? En dan ook nog op een heel specifieke manier: namelijk eruit zien alsof we nooit ouder dan 35 worden….
Vooral in medialand is de druk op vrouwen enorm. Als je een kans wil maken om na je veertigste nog interessante klussen te krijgen, moet je vooral zorgen dat je elke rimpel te lijf gaat en de kaaklijn strak blijft. En zoals de ervaring van Sofie tijdens het maken van het programma laat zien, is de verleiding om daaraan mee te doen enorm, zelfs als je in eerste instantie niks van die kunstgrepen wil weten. Het is immers zo makkelijk geworden om aan je uiterlijk te laten sleutelen, het ligt bijna binnen ieders handbereik. De hele beauty-industrie staat in de startblokken, met een toenemend scala apparaten, om jouw gezicht strak te trekken, zodat je er weer ‘fris’ uitziet. En hoe meer vrouwen hieraan meedoen, hoe normaler het wordt en hoe moeilijker om gewoon natuurlijk ouder te worden, met alle rimpels en oneffenheden die daarbij horen.
Maar is dat wat we werkelijk willen? Meetellen en gezien worden op basis van een kunstmatig jong gehouden uiterlijk. Niet op basis van wie we zijn, wat we te vertellen en te geven hebben. Hoe mooi is dat eigenlijk?
Persoonlijk vind ik de resultaten van cosmetische ingrepen op gezonde, ‘normale’ gezichten vaak niet echt aantrekkelijker maken. En de jonge meisjes met opgevulde lippen en strak opengesperde ogen lijken soms wel levende poppen zonder veel persoonlijke expressie. Is dat mooi? En wordt je daar nu echt gelukkig van? Er zijn voorbeelden te over van hele mooie vrouwen die zich nog steeds onzeker voelen over hun uiterlijk. En hoe lang kun je dat volhouden? Moet je je hele leven als vrouw bezig zijn om het moment van accepteren van rimpels en verzakkingen, uit te stellen en leven in angst voor het moment dat dat niet meer lukt?
Waar halen wij als vrouwen onze eigenwaarde vandaan?
Hoe mooi zou het zijn als er een generatie oudere vrouwen zou opstaan die iets anders laat zien, die hun ouder wordende lijf en uiterlijk volledig omarmt, inclusief rimpels en onvolkomenheden? Vrouwen die staan voor wie ze zijn, hun levenswijsheid en ervaring delen en zich letterlijk en figuurlijk laten zien vanuit hun innerlijke kracht. Vrouwen die illustreren dat getekende gezichten een expressie kunnen zijn van levenservaring en verworven wijsheid. Vrouwen die de schoonheid van authenticiteit uitstralen gevoed door passie en levensvreugde, een schoonheid van binnenuit.
Zelfvertrouwen vanuit innerlijke kracht als antistof voor ‘botoxdruk’.
Een generatie derde-(en vierde-)fase vrouwen die een alternatief neerzet voor de jonge vrouwen die nu opgroeien met het plastic schoonheidsideaal voorgeschoteld door media en beauty-industrie. Daar maak ik me graag sterk voor.
En natuurlijk is er niets mis mee om er als oudere vrouw mooi en verzorgd uit te zien en je enigszins in te spannen om fit en vitaal te blijven. Integendeel! Dat gaat perfect samen met innerlijke kracht en levensvreugde.