Ongemak als katalysator voor ontwikkeling
De overgang, als tweede puberteit, gaat gepaard met ongemakken. Maar ook het aangaan van nieuwe uitdagingen, die ons verder brengen op ons ontwikkelingspad, gaat vaak gepaard met ongemak. Die vragen ons immers uit onze comfortzone te komen. Onze instinctieve neiging is om ongemak zo snel mogelijk op te heffen, zodat we ons weer lekker voelen. We zetten dan ook vaak allerlei ‘afleidingsmanoeuvres’ in om ons snel weer beter te voelen, bijvoorbeeld eten, alcohol, televisie, gaming, noem maar op. En als we pech hebben leiden die afleidingsmanoeuvres zelf soms weer tot problemen.
Maar hoe zou het zijn om af te zien van afleidingmanoeuvres en te leren creatief en constructief om te gaan met ongemak? Zonder onszelf te forceren en zonder iets te ontkennen. Leren onze uitdagingen en de ongemakken die daarmee gepaard gaan te gebruiken om een constructief en transformatief pad vooruit te vinden…
Toen ik 5 jaar geleden stopte met mijn baan, ging ik een grote uitdaging aan. Ik wist nog niet wat ik zou gaan doen, hoe ik vorm zou geven aan mijn werk. Ik wist wél dat het tijd was voor iets nieuws en dat ik wilde werken met hart en ziel en iets wilde bijdragen aan het leven van anderen vanuit mijn rijke ervaring.
Door die sprong in het diepe kwam ik terecht in een enorm transformatieproces. Transformatie betekent dat iets van vorm verandert en daarbij als het ware een sprong maakt naar een nieuw niveau van functioneren. Mijn ervaring van de afgelopen jaren is, dat ik mezelf echt opnieuw moest uitvinden. Ik moest als het ware een nieuwe ‘basis’ of ‘platform’ vinden van waaruit ik in het leven opereer. Dat bracht –en brengt- veel opwindende en mooie nieuwe ervaringen en ontdekkingen. Én dat ging –en gaat- ook gepaard met ongemakken, bijvoorbeeld onzekerheid, angst, soms zelfs paniek, fysieke ongemakken door een hardnekkige slaapstoornis.
Verduren
Met vallen en opstaan heb ik geleerd –en leer ik voortdurend- hoe belangrijk en waardevol het is om te kunnen zíjn met het ongemak, om het te verduren, en niet te proberen het uit de weg te gaan, te ontkennen of het snel proberen te ‘fixen’. Om goed door een transformatieproces te gaan is het cruciaal om te kunnen verduren. Elke transitie gaat gepaard met ongemak. Of het nou gaat om de overgang, een echtscheiding, het verlies van een dierbare, verandering van baan, etcetera, het gaat altijd gepaard met loslaten, achterlaten van het oude, dat voorbij is. En er is altijd een fase tussen het oude en het nieuwe in, waar we nog geen idee hebben van hoe het nieuwe er uit gaat zien, en hoe wij daar gaan zijn. Juist door het ongemak bewust te verduren en er niet voor weg te lopen, geven we het nieuwe de kans om zich te vormen en zich op de juiste tijd te laten zien. Net zoals nieuw leven zich vormt in de winter, onder de zichtbare oppervlakte en in de takken van de bomen… en dat in de lente, als de temperatuur goed is, overvloedig naar buiten springt.
Ruimte maken
Om het ongemak als het ware te kunnen omarmen, moest ik leren om ruimte te maken in mezelf. Daar zijn vele ‘tools’ voor die je daarbij kunnen helpen. Eén manier die voor mij heel behulpzaam is: (elke dag) tijd nemen voor stilte, voor meditatie, waarbij je als het ware zakt in een diepere laag van jezelf, onder het ongemak en wat zich verder afspeelt in je gedachten en gevoelens.
Door ruimte te maken in jezelf ontstaat er ook weer ruimte voor creativiteit. Je ziet opeens weer nieuwe mogelijkheden, om bijvoorbeeld anders met je ongemak om te gaan. Of je kunt jezelf de vraag stellen of deze situatie of dit ongemak misschien een boodschap voor jou heeft, je iets te vertellen heeft waar je nog niet bij stil had gestaan.
Compassie voor jezelf
Om ongemak te verduren en ernaar te kunnen luisteren is het belangrijk om liefde en compassie voor onszelf hebben. Onszelf toestaan zacht te zijn voor onszelf en goed voor onszelf te zorgen. Uit eigen ervaring en die van veel cliënten, weet ik dat dit voor veel vrouwen niet echt makkelijk is. We zijn vaak veel beter in het zorgen voor anderen. Zo heb ik door schade en schande geleerd om naar mijn lichaam te luisteren, en om echt rust te nemen als dat nodig is. Ook al had ik eigenlijk andere plannen.
Maar als je hart niet open is voor jezelf, kan je je afvragen in hoeverre je echt met liefde voor anderen kunt zorgen. Vanuit welke plek zorg je dan?
Open hart
Een open hart helpt je ook om je te blijven verbinden met de intentie van je uitdaging, of met de nieuwe richting waar je heen wilt. Als je dat kunt doen terwijl er ook ongemak is, leer je als het ware een grotere complexiteit te omarmen en dat betekent dat je groeit. Vaak merken we dat als er ongemak is, we juist de neiging hebben om ons af te sluiten. Als ik angst ervaar bijvoorbeeld omdat ik bang ben dat ik niet genoeg klanten krijg, dan merk ik dat alles in elkaar krimpt (fysiek, mentaal en emotioneel), dan gaat ook mijn hart op slot. Als ik dan bewust mijn aandacht richt op de liefde die ik voel voor de vrouwen met wie ik wil werken en op het verlangen hen te helpen groeien en hun volle potentieel te benutten, dan gaat mijn hart open en gaat die liefdesenergie door mij heen stromen en is er weer ruimte om ademen en te bewegen en voor nieuwe ideeën.
Als we kunnen Zijn met ongemak, het kunnen verduren met een open hart, wordt ongemak –wat het dan ook is- een katalysator voor onze ontwikkeling. Dat is niet een kwestie van één keer doen en dan ben je er. Dat is een kwestie van blijven oefenen. En daarmee blijven we zeker groeien, en worden we steeds méér van onszelf!
Kun jij wel een steuntje in de rug gebruiken bij het constructief omgaan met ongemak? Ik help je graag verder. Maak hier een afspraak voor een gratis Proefsessie.